Wewnętrzny spokój

Czasem boimy się wszystkiego.
Postąpić trochę inaczej. Wkroczyć poza utarty schemat.

Zrobić jeden, mały krok, który pomógłby się przełamać. Poczuć się żywym. Poczuć się cząstką czegoś, czego nie zauważamy na co dzień.


Zapewne znacie to uczucie, gdy ciągle trzeba się gdzieś spieszyć, martwić się czy zrobiło się każde zadanie, czy umalowało się odpowiednio.
Przez większość dni swojego życia przejmujemy się tymi samymi rzeczami. Ubraniem, makijażem, szkołą, pracą, opinią innych, oceną, która zostanie nam wystawiona.

I z każdą chwilą gubimy wewnętrzny spokój. Gubimy siebie.



Codziennie trzeba podołać setkom zadań, więc nic dziwnego, że nie ma zbyt wiele czasu na myślenie o sobie. Na spojrzenie wewnątrz, a nie tylko na zewnątrz. Na zastanowienie się nad tym, dokąd zmierzam.


Czy to co robię, robię dla siebie?
Czy to co robię zbliża mnie do życiowego celu?
Czy może postępuję tak, a nie inaczej, bo nie wiem, co innego mogłabym zrobić?
Robię coś, ponieważ sądzę, że inni tego ode mnie wymagają?
Bo nie chcę odstawać od reszty, więc płynę w tę samą stronę co oni?
A może dlatego, że wolę pokazać maskę, a nie prawdziwą twarz, by więcej nie czuć zranienia i jednocześnie pozwalam ginąć mojej indywidualności?



Właśnie przez robienie czegoś niezgodnego z własnymi celami odsuwamy się od prawdziwego Ja. Od osoby, jaką pragnę zostać, ale boję się przyznać, że właśnie bycie taką, a nie inną jest moim marzeniem.


Łatwo jest kogoś naśladować. I nie mówię tu o inspirowaniu się, a kopiowaniu. Wierne odzwierciedlanie kogoś - czyichś marzeń, dokonań, zachowań - to podążanie za schematem i wybieranie najprostszej, a zarazem najmniej satysfakcjonującej drogi.

Najprostszej z zewnątrz. Jednak w środku nie jest to łatwe do zniesienia.

Bo gdy próbuje się żyć życiem kogoś innego, to każdy dzień staje się męką.
Wciąż trzeba myśleć o tym, jak nadążyć za kimś, a nie za sobą. Przez to można czuć się gorszym, słabszym, niewystarczającym.

Urodziłaś się sobą - w tym ciele, z tym umysłem, z tymi talentami i predyspozycjami właśnie dlatego, by tworzyć coś własnego. Coś, co będzie zawierało tę wyjątkową cząstkę Ciebie.

Nie po to, by naśladować, lecz po to, by wyznaczać własną drogę - wspinać się po wąskiej ścieżce na szczyt, który możesz osiągnąć tylko Ty.

Nie można przez całe życie płynąć w tę samą stronę co inni, jeśli pragnie się czuć zadowolenie, satysfakcję oraz dumę z tego, kim się jest.



I tylko poczucie, że robi się to, co się kocha; że jest się z tymi, których się kocha; że jest się taką osobą (lub zmierza się do tego, by taką zostać), jaką naprawdę chce się być - sprawi to, że odnajdzie się wewnętrzny spokój.

Dlatego nie bój się robić czegoś innego niż wszyscy. Nie bój się być sobą. Nie obawiaj się zabierać głosu wtedy, gdy chcesz. Nie rezygnuj z wybierania zupełnie odrębnej ścieżki.

Zrób ten jeden krok i wyznacz własny szlak. Zaakceptuj to wszystko, co Cię tworzy, a sama staniesz się swoją siłą i motywacją.

A czy Ty czujesz wewnętrzny spokój? Czym on dla Ciebie jest?

Znajdziecie mnie tutaj: