Pamiętnik #1

 Drogi Pamiętniczku,

Świat pędzi jak szalony, a ja znów nie nadążam. Na głowę zwala się mnóstwo obowiązków, którym stopniowo stawiam czoło, jednak wciąż nie wydaje mi się to wystarczające. Ciągle muszę pracować nad tym, kim jestem, by ewoluować i stać się taką mną, jaką chciałabym być.

Pojawia się wiele niewiadomych, jednak nareszcie, stopniowo, wyrzucam z głowy pragnienie tworzenia setek rozwiązań sytuacji, które nigdy nie miały miejsca i zapewne ten fakt się nie zmieni. Powolutku uwalniam mój umysł od tego, co sprawiało mu ból. Ale przygnębiające jest to, że gdy już pozwolę wyparować złym wspomnieniom, to w ich miejsce nadlatują nowe.

Jednak kieruję się nową dewizą. "Dostajemy tyle, ile jesteśmy w stanie unieść". I to nastraja mnie pozytywnie.
Wierzę, że każda przeciwność losu pojawiła się z jakiegoś powodu. Coś nie wychodzi? Zapewne jest to egzamin, który w jakiś sposób mnie sprawdza, testuje moje granice, sposób myślenia w podbramkowych sytuacjach, reakcje na niespodziewane.

I dzięki temu czasem nawet odczuwam radość, gdy coś nie poszło po mojej myśli. Każde niepowodzenie daje mi satysfakcję, bo wiem, że czynność ,którą zrobiłam źle mogę wykonać na kilkanaście innych sposobów, które bawią się ze mną w chowanego.

Po długim czasie, wydawać by się mogło, że po wieczności, udało mi się pojąć takie zjawisko. Jestem z siebie dumna i nie mam ochoty na dołowanie się, czy stresowanie tym, że coś idzie źle. Oby ten stan trwał jak najdłużej.

Choć chciałabym mieć więcej szczęścia. Już dawno mnie ono opuściło. Być może wykorzystałam cały zapas, który został mi przeznaczony? Przekroczyłam limit? A może jest go w moim życiu mniej, bo uwierzyłam w to, że jestem pechowcem?
Wciąż wiele spraw stoi pod znakiem zapytania. Zadaję pytania, które chyba mają sens, ale jeszcze nie znalazłam na nie odpowiedzi.

Wszystko w swoim czasie, jednak chciałabym zmądrzeć szybciej.

Co sądzicie o tym, by prywatne rozmyślania stały się nową serią? 

M.

Znajdziesz mnie na: