Koniec roku przynosi ulgę...

Szczerze mówiąc to nie nadążam za życiem. Przesypiam je. Wydaje mi się, że stoję w miejscu, bo zbyt rzadko podejmuję odważne decyzje.
Unikam ryzyka. Za mało wierzę w siebie. Stresuję się z byle powodu.

Jednocześnie chcę być indywidualistką i ginąć w tłumie. Zgubić się, gdy idę dobrze znaną mi drogą. Rozweselać innych, nawet gdy moje serce jest pełne lęku i smutku.

Od zawsze jestem chodzącą sprzecznością - chciałabym czegoś, a jednocześnie bym tego nie chciała. Nie mam pojęcia jak to jest możliwe, ale wciąż istnieję.


Strach, który jest we mnie zakorzeniony od dawna wiernie trwa przy mym boku. Walczę z nieśmiałością, jednak ona wciąż powraca i blokuje moje ruchy. Czasem wydaje mi się, że ktoś już dawno przesądził o moim losie, ale nie chciałabym by tak było. Wolałabym wpływać na to, kim jestem.
Chyba marzę o rewolucji, ale od zawsze wyznaję zasadę ewolucji - małymi kroczkami do przodu. Nie wiem czego tak naprawdę chcę, a chciałabym już obrać jakiś kierunek.

Wiedzieć, jaki zawód jest mi pisany.
Gdzie zamieszkam.
Co powinno być moim priorytetem.

Chcę jak najrzadziej używać słów "chyba", "może", "nie wiem".

Wewnętrzne potrzeby i pragnienia mieszają się ze schematami, które tworzy współczesny świat i dlatego często czuję, że mnie tu nie ma. A gdy już się pojawiam to nieodpowiednia. A chcę pasować, choć z drugiej strony nie chcę myśleć o tym, do jakiej szuflady inni wrzucili moją osobę.

Wciąż rozmyślam, a im więcej czasu poświęcam na hipotezy, tym bardziej niczego nie wiem. Gdy zbliżam się do rozwiązania zagadki, jednocześnie oddalam się od pewnego meritum.

I już nie wiem, czy to życie jest pokręcone, czy ja. To życie mną kręci, czy ja kręcę życiem?
Dlaczego nic nie jest proste, nawet gdy się takie wydaje?

Choć żyję już osiemnaście lat to wciąż nie znam siebie. Odkrywam się po kawałku, ale czy kiedykolwiek będę w stanie poznać kim jestem, czego pragną i oczekuję w stu procentach?

Kiedy zacznę wierzyć sobie, wierzyć w siebie?
Czy zakończę kiedyś etap pytań bez odpowiedzi?


To, jaka chciałabym być jest tylko marzeniem. Wszystko przez to, że sama siebie zaszufladkowałam. Uwierzyłam w to, że to otoczenie wie, jaka jestem. Ale jeśli ja siebie nie znam to inni tym bardziej. Nikt nigdy nie pojmie co czuję w danej chwili i dlaczego, bo sama tego nie rozumiem.

Cieszę się, że to już koniec roku... Data jest czymś tylko umownym, ale nie potrafię znaleźć bielszej kartki niż nowe 365 dni. Chcę napisać kolejny rozdział, który wyróżniałby się na tle pozostałych dynamicznością akcji. Mam nadzieję, że to etap, w którym przestanę tylko marzyć, ale urzeczywistnię wszystko, co do tej pory wydawało mi się zbyt odległe, nierealne.


Życzę tego również Wam ♥. Szczęśliwego Nowego Roku, Kochani!