Czy podróże w czasie są nam potrzebne?

Czas jest "półwymiarem", ponieważ biegnie tylko w jedną stronę. Wciąż go brakuje, gdy pochłaniają nas przyjemności, a niemiłosiernie się dłuży głównie w pracy czy szkole. Często staje się naszym wrogiem, bo z jego upływem rozlatują się związki, przyjaźnie - znikają ważne osoby z naszego życia.

Jednak przede wszystkim czas jest naszym kompanem - nie opuszcza nas ani na krok, ma dobry widok na całe nasze życie. Choć chcemy, żeby znikł lub zatrzymał się w ważnych dla nas chwilach on biegnie swoim tempem - nieprzerwanym, płynnym, z pozoru rozpędzonym do granic możliwości.

Czy macie czasem tak, że budzicie się pełni nadziei na nowy dzień, gotowi do pracy i pewni, że dziś będzie produktywnie spędzone, a w rzeczywistości wybudzacie się wieczorem przed telefonem i zastanawiacie się, co się stało z tym dniem, dlaczego nie zrealizowaliście tak wielu planów?
Bo mnie dopada to nieustannie.

Natura marzyciela sprawia, że często przenoszę się do świata wyobraźni, kreuję różne postacie, sytuacje i tworzę swój prywatny seans filmowy, w który angażuję się przez długi czas. W międzyczasie, w rzeczywistości - żyję, poruszam się, wykonuję różne czynności, lecz nie zwracam na nie zbyt dużej uwagi. Nie chodzi o to, że przechodzę przez pasy, gdy wiem, że samochód się nie zatrzyma, ale raczej o fakt, że szarość życia czy nudę wolę przemienić w coś niezwykłego - nierzeczywistego, niewidzialnego dla innych, ale magicznego.

Gdy już o magii mowa... Marzą mi się również podróże w czasie. Chciałabym mieć moc jak Catty z "Córek Księżyca", która może cofnąć się w czasoprzestrzeni o 24 godziny. Przeżycie dnia jeszcze raz dałoby możliwość naprawienia WSZYSTKIEGO:

• chwile zmarnowane na głupoty można by zamienić w godziny spędzone kreatywnie
• każda kłótnia czy wypadek zostałaby odkręcona
• relacje z różnymi osobami nie zostałyby oziębione

Już nie poruszam kwestii niedopuszczania do wybuchu wojen czy katastrof niosących opłakane skutki, bo do tego jedna nadprzyrodzona zdolność byłabym niewystarczająca, ale już sama możliwość wpłynięcia pozytywnie na własne losy i swojego otoczenia jest jak najpiękniejszy sen.

Ale... czy jest to niezbędne? Jeśli moglibyśmy odkręcić każdą głupotę, całe zło świata to czy rzeczywiście żyłoby nam się lepiej? Jak uczylibyśmy się na błędach, skoro nie popełnialibyśmy ich naprawdę? W końcu po cofnięciu czasu byłyby wymazane.
Fakt, wiedzielibyśmy, jak unikać niezręcznych sytuacji, ale nie wszystkich, a jedynie tych, które już przeżyliśmy.

Każdy dzień jest jak kartka we wszystkich kolorach symbolizujących przeróżne uczucia i czeka tylko na zapisanie. Gdyby nasze losy toczyły się zawsze z górki nie wiedzielibyśmy czym jest prawdziwy trud. Nie docenialibyśmy chwil szczęścia. Nasza duma z osiągnięć - tych mniejszych jak i większych - nie byłaby tak duża.

A skoro czas jest jaki jest to po co go zmieniać? Lepiej realizować swoje marzenia i biec szybciej niż on, póki starcza nam sił.

A gdy nadejdzie nasz kres i doścignie nas ten zegar, będziemy mieć satysfakcję, że przez większość wyścigu byliśmy na prowadzeniu. A konkurowanie z kimś takim jak Szanowny Pan Czas to już prawdziwy zaszczyt.

A Ty co o tym myślisz? Chciałabyś móc cofać się w czasie?
Na co poświęcasz najwięcej godzin każdego dnia?