Czy rzeczywistość musi być szara?

Ciężko mi zebrać myśli i ubrać w słowa to, co chcę przekazać. Wciąż wpatruję się w prawie pustą stronę, migający kursor i ciągle nie wiem, jak opisać to, co nie daje mi spokoju.

W moim wnętrzu toczy się odwieczna walka skrajnych emocji i poglądów, z którymi nie bardzo daję sobie radę. Niby jestem zadowolona ze swojego życia, szczęśliwa, że otacza mnie tak wielu wspaniałych ludzi, ale w pełni do mnie nie dociera, że jest to prawdą. Bycie lubianą, uważaną za interesującą jest dla mnie raczej... obcym odczuciem. Jednak mnóstwo sytuacji, praktycznie każdego dnia, sprawia, że coraz bardziej wierzę w siebie.

Póki co wszystko brzmi wspaniale, więc w czym widzę problem?

Po prostu... nie sądzę, że na to zasługuję. Bo dlaczego właśnie mi przydarza się tak wiele dobrego, skoro jest tak wielu lepszych ludzi na świecie, a są oni odpychani przez społeczeństwo, nieakceptowani? 

Cieszę się swoim optymizmem, niezwracaniem uwagi na te przykre sytuacje, wyolbrzymianiem wszelkich miłych rzeczy, jakie mnie spotykają, ale każdego dnia, gdy przyglądam się innym, mój humor stanowczo się pogarsza, bo tak wiele osób jest smutnych i nieszczęśliwych. Dlaczego jest ich aż tylu? Dlaczego cierpią i czy to, co ich dołuje jest rzeczywiste, a może spowodowane tylko ich własnymi myślami, niepokrywającymi się z rzeczywistością?

Dlaczego łatwiej jest płakać niż cieszyć się życiem?

Nie rozumiem zła, niebezpieczeństw, wszelkich krzywd. Mimo ich destrukcyjnego działania są tak bardzo przyciągające, jak magnes. Hipnotyzują, oślepiają, pogrążają w bezdennej otchłani, która z każdą sekundą wciąga coraz bardziej. 

A dobro? Jest krystaliczne, anielskie, ciepłe. Powoduje miłe uczucie w okolicach serca, którego doświadcza każdy, a jest ono problematyczne do opisania. Związane z nim jest wiele wspaniałych zjawisk - szczęście, miłość, przyjaźń.

Tyle, że... ich perspektywa wydaje się bardziej nieosiągalna, prawda? My, szarzy ludzie, żyjący z dnia na dzień, odsuwamy się od dobra tak, jakbyśmy na nie nie zasługiwali.
Za to sądzimy, że zasługujemy na ciemność. Że jedyne, co kształtuje rzeczywistość to ciągłe narzekania, dogryzanie innym... bo tak robi większość. Bez zbędnego wysiłku, wystarczy negatywne nastawienie.

Wydaje się, że wyśmiewanie innych jest o wiele prostsze, niż przyjrzenie się sobie zupełnie obiektywnie.

Łatwiej też jest patrzeć na czyjeś cierpienie i nie reagować niż wykazać inicjatywę, podjąć walkę w słusznej sprawie.

Bezproblemowo można spoglądać na szczęście innych i złorzeczyć. O wiele trudniej wziąć się za siebie, szlifować swój charakter, zacząć cieszyć się z małych rzeczy.

Narzekanie też przychodzi szybciej niż chwalenie dnia, innych osób, czy pomysłów.

ALE dlaczego tak często wybieramy drogę łatwą, zamiast tej właściwej?

Zazwyczaj z powodu ciągłego stanu "niechcęmisięizmu" (wszystkie słowa zakończone na -izm brzmią jakoś mądrzej xD). Mimo braku działań sądzimy, że dobro jest czymś, na co nie trzeba pracować; tak sobie przychodzi i w taki sam sposób odchodzi. Nic trwałego, ponieważ ciągle trzeba o nie walczyć.
Za to wszystkie negatywne odczucia opatulają nas z prędkością światła, odcinają nasze oczy od dostrzegania tego, co dobre i - w przeciwieństwie do tych miłych rzeczy - to, co negatywne, często nie chce nam odpuścić i przykleja się do nas, jak smoła do buta.

W takim otumanieniu trzeba żyć dalej. Nie dostrzegając tego, co się z nami dzieje, zagubieni i samotni na świecie pełnym ludzi, czerpiemy radość oraz satysfakcję... ze sprawiania bólu.

Patrząc na działania pewnych osób nie wydaje mi się, żeby mieli oni wyrzuty sumienia z powodu tego, co robią innym. Są zadowoleni z przemocy, uprzykrzania życia słabszym, a nie spotyka ich nic tak strasznego, co oni dają światu. Jednak do czasu.

Nie złorzeczę, ale prawdą jest, że karma wraca. Nasze negatywne myśli, wybieranie łatwiejszych dróg, zamiast tych wartościowych... To wszystko mści się na naszym życiu. Ciężko wydostać się z głębokiej, ciemnej studni. Bez dania sobie szansy na uratowanie siebie zgnijemy w niej, nie znajdziemy nawet małego światełka. Jednak podnosząc się i starając się wyjść z dna, metodą prób i błędów odnajdziemy sposób, by udać się w stronę światła i szczęścia.

Tak, łatwo jest patrzeć na wszystko negatywnie. Ale czas powiedzieć sobie głośne i wyraźne STOP! Bo życie nie jest po to, by się smucić, a po to, żeby móc rozwijać swoje wewnętrzne oczy, które powinny zacząć dostrzegać dobro, o wiele częściej, niż smutek, i strach.

Kończąc ten wpis czuję ogromną ulgę, a na mojej twarzy pojawia się uśmiech od ucha do ucha. Skoro we własnym życiu, z pozoru szarym, potrafię dostrzec szczęście to nie powinnam wątpić w to, czy mi się ono należy.

Każdy ma prawo być szczęśliwym, zadowolonym, optymistycznym, cieszącym się nawet z drobnostek, jak z poczucia promieni słonecznych na twarzy. Po co zabraniać sobie radości? Lepiej pokolorować rzeczywistość wszystkimi dostępnymi kolorami, a nawet stworzyć bardziej unikatowe odcienie. 

Dlatego rezygnuję ze zwracania się w stronę zła, a wybieram tę dobrą drogę. Wolę żyć tak, by każdy dzień dawał mi satysfakcję i poczucie, że nie tracę danego mi czasu. Od tej pory zaczynam porządne szlifowanie swojej osobowości, by być jak najlepszą wersją samej siebie. 

A Ty, którą stronę wybierasz? Zamierzasz iść przez życie tak, by było Ci łatwo, czy chcesz się wysilić i osiągnąć szczęście? 

Marynarka - KLIK

* Jeśli macie chwilę, to bardzo proszę o kliki w linki ♥ *

 KLIK / KLIK / KLIK